Chodząc wzdłuż spokojnych zatok mórz jak Bałtyk można natrafić na miejsca, w których woda nie jest ani słona, ani słodka. I tam dzieje się magia! Zamulone, spokojne zatoki o niskim zasoleniu są wspaniałym miejscem do życia dla tych różowych mikroorganizmów w tym niezwykłych bakterii purpurowych będących jednymi z najstarszych organizmów na Ziemii. Niektóre bakterie purpurowe wykorzystują siarkowodór jako źródło energii, przekształcając go w siarkę. Proces ten jest niezwykle ważny dla cyklu siarki w przyrodzie, ale może być też toksyczny dla innych organizmów, co czyni te bakterie zdolnymi do przetrwania w środowiskach, gdzie inne formy życia by zginęły.
Gdzie można spotkać bakterie purpurowe?
Te mikroorganizmy najczęściej zamieszkują środowiska beztlenowe, takie jak zamulone dna jezior, bagna czy głębiny oceaniczne. Ich obecność w danym miejscu można podejrzewać, gdy zauważyć nietypowe zabarwienie osadów na purpurowo lub czerwono. Dlaczego tak się dzieje? To zasługa barwników fotosyntetycznych, takich jak bakteriochlorofile, które umożliwiają im przeprowadzanie fotosyntezy w warunkach, w których inne organizmy nie mogłyby przetrwać.
Ich rola w przyrodzie
Bakterie purpurowe są kluczowe dla cyklu siarki w ekosystemach. Niektóre z nich wykorzystują siarkowodór jako źródło energii, przekształcając go w siarkę. Proces ten jest nie tylko ważny dla funkcjonowania cykli biogeochemicznych, ale również pozwala im kolonizować środowiska niedostępne dla innych organizmów.
Niezwykłe zdolności przetrwania
Bakterie purpurowe wyróżniają się nie tylko umiejętnością życia w trudnych warunkach, ale także zdolnością naprawy uszkodzonego DNA. Dzięki temu potrafią przetrwać w ekstremalnych środowiskach, takich jak wysoka temperatura, intensywne promieniowanie UV czy duże zanieczyszczenie chemiczne. To czyni je przedmiotem badań naukowców, którzy chcą zrozumieć mechanizmy tych adaptacji i potencjalnie wykorzystać je w biotechnologii.
Jak rozpoznać ich obecność?
Pierwszą wskazówką, że na dnie zbiornika mogą żyć bakterie purpurowe, jest nietypowe zabarwienie osadów. Dodatkowo, intensywny zapach siarkowodoru może wskazywać na ich aktywność. Warto jednak pamiętać, że te mikroorganizmy najlepiej rozwijają się w warunkach, gdzie środowisko jest bogate w substancje organiczne i ubogie w tlen.